donderdag 30 januari 2014

Toch een blog


Hoewel mijn jongste zoon nog niet zelf uit bed kan klimmen, lijkt het er vanochtend al meteen op dat hij met zijn verkeerde been uit bed gestapt is. Dat kan gebeuren, en het feit dat je een dreumes bent is een goed excuus om je verder niet druk te maken om de invloed die jouw humeur heeft op je huisgenoten.

Er moet van alles gebeuren in huis, wat met een 1-jarige erbij meestal niet erg snel gaat. Dat geeft niet en kan ook heel gezellig zijn, maar met een boze 1-jarige wordt het best frustrerend. Ik vouw de was op terwijl hij dingen uit de wasmand trekt en ze daarna door de kamer gooit. Ik ruim dingen op terwijl hij andere dingen uit de kast trekt. Hij wil (heel lief) helpen met stofzuigen, maar als ik zelf ook de rest van de kamer stofzuig en daarna de stofzuiger wil opruimen wordt hij boos. Slapen wil ook niet lukken. Samen een boekje lezen is gezellig, maar zelfs dat eindigt in een huilbui nadat ik geduldig tien keer Nijntje heb voorgelezen en dat niet nog een elfde keer wil doen. Op een onbewaakt ogenblik voel ik voorzichtig in zijn mond. Aha. Een scherp puntje, hoektand nummer drie is doorgekomen. Hoektand nummer vier nog niet, maar kondigt zijn doorbraak aan met een bubbel die er pijnlijk uitziet.

En dan was ik ook nog van plan om een stukje te schrijven voor op mijn blog. Tegen beter weten in ga ik aan tafel zitten met pen en papier. Zoon komt bij me staan. Op de tafel om precies te zijn. Wil in mijn koffie roeren, met mijn schrijfblok spelen. Als hij mijn bril van mijn neus pakt word ik echt boos, een dikke traan biggelt over zijn wang. Terwijl hij mijn pen probeert af te pakken, waar hij dan wel weer om moet lachen, vraag ik me af of ik ergens vandaag nog ongestoord een kop koffie kan drinken, of ik niet beter moet opvoeden, of ik wel genoeg aandacht aan mijn kinderen geef, hoe ik op deze manier ooit iets moet schrijven, waarom ik ook alweer een blog was begonnen en of mijn huis ooit nog netjes wordt.

Een poosje later. We hebben grote broer en zus opgehaald van school, een broodje gegeten, zijn teruggefietst naar school en weer naar huis. Opnieuw huilen omdat het tijd is om naar bed te gaan. Ik bedenk hoe frustrerend het soms moet zijn om 1 jaar te zijn. Nog niet vooruit kunnen kijken, nog niet kunnen relativeren. Nog nauwelijks uit kunnen leggen wat je bedoelt. Een klein lijfje hebben dat al heel wat kan, maar ook nog regelmatig struikelt, botst, en hoe goed je ook je best doet nog lang niet alles voor elkaar krijgt wat je zou willen doen. Even later kijk ik om het hoekje. Uit protest heeft hij zijn sokken uitgetrokken en uit bed gegooid voordat hij ging liggen. Ik leg de deken over zijn blote voeten en kijk hoe lief hij ligt te slapen.

Na een koude winterochtend met een verdwaald sneeuwbuitje is het een onverwachts mooie middag. De zon schijnt, ik trek mijn jas aan en drink in alle rust koffie op het bankje in de tuin. Probeer nog een paar regels op te schrijven, maar besluit dat wat ik in mijn hoofd had vandaag niet meer gaat lukken. Doe alsnog de rest van de dingen die ik vanochtend in huis van plan was. Om drie uur haal ik een vrolijk mannetje uit bed, zijn boze bui is achtergebleven in dromenland.

's Avonds als alle kinderen slapen kijk ik terug op de dag. Die was eigenlijk best inspirerend. Daar ga ik eens een blogje over schrijven.

1 opmerking: