maandag 22 september 2014

Taalbadje

Sinds kort geeft onze peuter antwoord als je hem iets vraagt.
Het liefst ontkennend. IJzersterk kan hij zijn 'nee' onderbouwen:
'Tuurlijk niet'
'Nee niet'
'Nee e wel'

Hij kan een zin van best veel woorden zeggen.
Zo roept hij bovenaan de trap naar beneden:
'I-ene, hier ben ik!'
Vier woorden achter elkaar.
Hoewel hij me verder gewoon mama noemt, roept hij bij de trap mijn naam, extra hard.


Hij kan uitleggen wat er gebeurde:
'Au been toten'

Of verontwaardigd zijn:
'Nou hou op!'

Of iets benoemen waar hij aan denkt:
'Oe i - e' (deze snapte ik echt niet, maar gelukkig wilde hij het nog een paar keer herhalen en snapte zijn zus wel dat hij boer Pikkels bedoelde, van Bob de Bouwer)

En ook een heel gesprek voeren:
'mama baan?' - 'nee, nu niet'
'mama baan a-bief?' - 'nee, je hebt net al een banaan gehad'
'nee niet' - 'morgen mag je weer een banaan'
'banaan?'

Voor de zomervakantie, toen hij net twee jaar was geworden, zei hij alleen nog losse woorden van een, hooguit twee lettergrepen. Het viel me soms op dat andere kinderen van zijn leeftijd al veel meer zeiden. Niet dat dat veel uitmaakt, tenzij er natuurlijk iets aan de hand is. Maar toen we op vakantie waren ging hij ineens antwoord geven als je iets vroeg, zinnetjes maken, dagelijks nieuwe woorden zeggen. Ik stel me zo voor dat mijn leuke peuter maandenlang woorden, zinnen, begrippen heeft opgespaard in zijn hoofd. Een soort taalbadje, en op vakantie trok hij de stop eruit. Sindsdien zegt hij steeds meer, kent hij steeds meer namen, spreekt hij woorden vandaag beter uit dan gisteren. Afgezien van de soms lichtelijk frustrerende of ook hilarische momenten, vind ik het vooral verbazend leuk en bijzonder om te zien hoe hij, na als dreumes wat geoefend te hebben, als peuter zomaar de wereld van het gesproken woord binnenbuitelde.

zaterdag 6 september 2014

Appels

Gisterochtend kwam ik thuis met mijn fietstassen vol met appels. Uit een hoge boom gevallen, over de stoep gestuiterde, gedeukte appels.


Niet heel geschikt om zo op te eten. Maar na een uurtje wassen, schillen, bruine plekken eraf snijden (heel veel) en de partjes nog een keer wassen... o, het idee wat je daar allemaal voor lekkers van kan maken!


Appelmoes bijvoorbeeld.

Of appel-kaneel jam.


En dan zijn er ook nog genoeg over om appeltaart te maken. Of appelcake. Of appelflappen. Of gedroogde appeltjes.

Het kost wel wat tijd. Maar ik word er dan ook wel heel blij van.