vrijdag 4 maart 2016

Los leren fietsen

Los leren fietsen, ik had er een beetje een beeld bij van zomer - vrije dag - veel heen en weer rennen en je hart vasthouden of alles goed gaat.

Deze week was het zover, en het leek niet echt op het plaatje in mijn hoofd. In het eventjes op de buiige woensdagmiddag van de speeltuin richting huis (we gingen naar huis omdat het begon te regenen en het tijd was om te koken) hield ik jongste zoon zijn stuur vast en hij zette zijn voeten op de trappers van zijn fiets, begon te trappen en vond dat ineens zo grappig dat we daar nog even mee doorgingen. Ik hield zijn zadel vast, hij bleef trappen, ik zei dat hij zelf moest sturen en hield hem bij zijn rug vast (dat voelde een stuk beter voor mijn rug). Hij zei 'ik kan het zelf' en hij stapte op, trapte rustig een paar keer heen en weer en zette zijn voet weer neer. Dit bleef hij herhalen, nog een stuk of honderd keer. Opstappen, even heen en weer trappen en dan weer zelf stoppen. Zonder te vallen. Heel blij. "Ik kan fietsen, met mijn benen en de trappers". Na die honderd keer vroeg ik of hij niet moe was. "Nee ik ben niet moe, ik ben blij met fietsen".

Zomaar onverwachts in een regenachtig uurtje leren losfietsen. Geen uren meerennen, geen valpartijen en geen zonnige middag. En ik had nog steeds niet gekookt. Bij nader inzien deden we lekker pizza in de oven en wat was ik trots op mijn leuke zoon!




Ik vond ook nog deze foto van de zonnige middag dat dochter drie jaar geleden in hetzelfde paadje los leerde fietsen.


En deze van nog een paar jaar eerder, van oudste zoon op dezelfde fiets maar dan met de zijwielen er nog aan, net nieuw voor zijn derde verjaardag gekregen.