donderdag 20 februari 2014

Over dieren

Dieren in de bio-industrie zijn heel zielig.
Vind ik.
Al heel lang.

In de supermarkt merk je er niks van.
Allemaal doodgewone pakjes vlees.
Lekker goedkoop.
Ziet er niet uit als zielig.
Ziet er überhaupt niet uit als dier.

Een euro of vijf voor een kilo gehakt of kipfilet.
Ja, daar kan die kip natuurlijk niet lekker voor scharrelen.
De koe niet in de wei lopen en het varken niet in de modder wroeten.

Daarom wil ik niet elke dag vlees.
En als ik het wel eet denk ik na over het zieligheidsgehalte.
Bio-industrie versus biologisch en alles daar tussenin.

Melk, yoghurt en eieren koop ik biologisch.

Waardering heb ik voor de koe die haar melk gaf
(sinds ik zelf wel eens een flesje melk kolfde nog veel meer)
en ik gun het haar dat ze lekker naar buiten kan
en een beetje de ruimte heeft om te ademen, te leven.

Blij ben ik met de kip die haar ei voor mij legde
(of wilde ze misschien liever broeden, een lief klein kuikentje voor zichzelf?)

Wie ben ik dat ik dieren opeet, of eten voor mij laat maken?
Hoe kan ik weten welk dier blij is en welke niet?
Waar slaat het eigenlijk op dat ik me inleef in een koe, een kip
alsof ik hun begrijp
er ook maar iets van af weet.

Respect voor het leven.
Respect voor het dier dat het leven liet voor mij.
Afkopen van mijn schuldgevoel misschien ook wel.
Maar bewust.
Dat kan niet anders.
Toch?

woensdag 12 februari 2014

Winter

Had ik al eens gezegd dat ik blij wordt van fietsen? Bij deze voor de zekerheid nog een keer. Ik word blij van fietsen. Ik vind de fiets een briljante uitvinding - buitenlucht, bewegen en je verplaatsen naar je bestemming gaat alles in één moeite door. Ondertussen heb je ook nog tijd om na te denken, te genieten van de dingen die je ziet en/of te kletsen met eventuele bij- en meerijders. Dat ik me met behulp van iets eenvoudigs als een fiets op eigen spierkracht kan verplaatsen en dat twee van mijn kinderen dat inmiddels ook zelf kunnen stemt me tevreden.

Een doordeweeks dagelijks terugkomende bezigheid is mijn oudste twee kinderen naar school brengen. Zij hebben leerplicht, ik help ze om op de juiste tijd op de juiste plaats te zijn. Als ze klaar zijn haal ik ze ook weer op. We doen dit altijd op de fiets (jongste voorop, oudste fietst zelf en middelste fietst naast me of zit achterop). En daar word ik over het algemeen genomen best blij van.

Wel maakt het nogal een verschil wat voor weer het is. In beleving, maar ook in hoeveel tijd het kost. Zon bijvoorbeeld maakt vrolijk. Zon en zomer maken het makkelijk (slippers aan en zo de deur uit). Druilerig weer maakt somber. Regen maakt het bewerkelijk (vier regenpakken uitdelen/aandoen/helpen aandoen, die op het schoolplein waar nodig helpen uitpellen en in de fietstas stoppen en eenmaal thuis in de badkamer te drogen hangen, niet vergeten een droge theedoek in de fietstas te doen om zadels en fietszitjes af te drogen). Kou maakt het ook bewerkelijk (vier keer handschoenen, mutsen en sjaals verzamelen en laten verzamelen, aandoen/helpen aandoen, niet vergeten 's avonds te kijken of alles er nog is, zo niet reserve opzoeken, eventueel natte spullen op de verwarming leggen zodat ze de volgende ochtend droog zijn en de kinderen hier zelf ook aan helpen herinneren, bij heel erge kou ook nog snowboots, skipakje voor dreumes en extra maillots/kniekousen onder de kleren). En o ja, dan hebben we ook nog kou gecombineerd met gladheid, dat maakt het niet alleen bewerkelijk maar ook spannend.

Toen de winter in aantocht was zette ik me schrap. Niet zozeer vanwege de kou, maar vooral vanwege de gladheid. Van de afgelopen jaren hebben we een mooie verzameling winterfoto's met zelfgeboetseerde sneeuwpoppen en van de heuvel afsleeënde kinderen. Aan sneeuwpret geen gebrek. Maar in mijn herinnering was er vooral veel glibberigheid. IJzel. Sneeuw. Halfgesmolten en weer opgevroren spekgladde sneeuw die vervolgens dagenlang bleef liggen. Fietspaden die maar half geveegd/gestrooid werden terwijl we de deur uit moesten als het buiten nog donker was. Weten dat de lente weer een keer gaat beginnen, maar je toch afvragen hoe je de winter ooit door moet komen als het met Sinterklaas al gevaarlijk glad en superkoud is.

Ruim op tijd had ik alle winterjassen, warme kleding en passende handschoenen en dergelijke van zolder gehaald en waar nodig gekocht. Het was nog herfst toen het koud werd. Mijn dagelijkse steun en toeverlaat weeronline.nl kopte op 17 november al 'Winter klopt op de deur'. Maar het viel mee, de winter kwam nog niet echt binnen. Met Sinterklaas geen sneeuw, wel storm. Op 11 december, jawel, gladheid en mist. Ik werd een beetje zenuwachtig, maar 16 december was alweer de warmste 16 december sinds 1989. Er volgden berichten als: 'Zeer zachte en zeer zonnige decembermaand' en 'Warmste 6 januari sinds 1901'. Maar ja, de winter was nog lang niet afgelopen. Op 8 januari kwam de melding 'Van recordwarmte naar sneeuw in één week'. Zou het dan toch? Maar nee, ook nu viel het overal behalve in Groningen reuze mee. Toen ik het 'Sneeuwschuivers in de uitverkoop?' voorbij zag komen haalde ik opgelucht adem. Januari eindigde in de top-10 van warmste januarimaanden. Het is nu half februari en nog steeds zacht voor de tijd van het jaar. De donkerste dagen zijn al achter de rug. De snowboots staan praktisch ongebruikt in een hoekje.

Ondertussen fiets ik blij heen en weer tussen school en huis. Een beetje regen en kou onderweg kunnen we heus wel hebben. Ter compensatie van de uitgebleven sneeuw- en ijspret kijk ik op tv hoeveel Olympische schaatsmedailles we er in Sotsji (waar het trouwens met de sneeuw niet best gesteld is door het zachte weer) nog uit kunnen slepen. En het zou natuurlijk nog wel kunnen gaan sneeuwen deze maand. Dan staan de warme kleren en snowboots klaar. We pakken de slee, een wortel en een fototoestel. Want foto's van sneeuwpoppen en sleeënde kinderen maken de winter pas echt compleet.

dinsdag 4 februari 2014

Reading Challenge - begonnen

Harry Potter and the Philosopher's Stone - J.K. Rowling
Harry Potter and the Chamber of Secrets
Harry Potter en de gevangene van Azkaban
Harry Potter en de vuurbeker
Harry Potter en de orde van de Feniks
Harry Potter en de halfbloed prins
Harry Potter en de relieken van de dood

Ik had nog nooit een Harry Potter boek gelezen. Trouwens ook geen verfilming gekeken. Dit in tegenstelling tot een groot deel van de rest van de mensen (volgens Wikipedia: wereldwijd 500 miljoen verkochte boeken en de films staan allemaal in de top 40 van de lijst van succesvolste films aller tijden). Aangezien het eerste boek uitkwam in 1997 en de eerste film in 2001 heb ik toch best lang volgehouden dit alles compleet aan me voorbij te laten gaan. Zelfs de boekwinkels die op de dag van de release van een nieuw deel van de Potter-serie om twaalf uur 's nachts opengingen voor rijen wachtende fans konden me niet overhalen. Integendeel, nu ik erover nadenk waren het waarschijnlijk de in mijn ogen commerciële toestanden eromheen en de enge films die door te jonge kinderen werden gekeken waardoor het voor mij niet zo nodig hoefde.
  
Voor alles is een tijd, en in de kerstvakantie begon ik toch maar eens in het eerste boek van Harry Potter. En eerlijk is eerlijk, toen ik eenmaal begonnen was kon ik niet meer stoppen. Bijkomend voordeel dat ik er zo lang mee had gewacht was dat de hele serie allang compleet was. Ik kon nu nadat ik een boek uit had meteen in de volgende beginnen, zonder eerst te moeten wachten tot die geschreven en gepubliceerd was. De eerste twee las ik in het Engels, maar bij gebrek aan geduld stapte ik daarna over op het Nederlands - daar zijn er veel meer van in de bieb.

Zo ging de maand januari voorbij. Met regelmatig heerlijke uren, avonden lezen. Tot iets te laat in bed blijven lezen. Soms als er een boek uit was keek ik om me heen en zag dat er toch wel wat werk was blijven liggen. Want nee, ik ben niet erg goed in eerst van alles doen om mezelf daarna te 'belonen' met het lezen van een hoofdstuk. Het werkt eerder andersom: ik móet mijn boek lezen, weten hoe het verhaal verder gaat, hoe het afloopt. Als ik dat eenmaal weet kijk ik, nagenietend van het verhaal, met frisse moed om me heen en doe de dingen die ik moet doen. Voor mij is dat het kenmerk van een goed boek: in het verhaal zitten en niets liever willen dan verder lezen.

Ehm ja, alle zeven delen zijn dus uit. Maar ze zijn dan ook zó spannend en grappig geschreven! De rode draad door de boeken heen over de strijd tussen goed en kwaad, vriendschap, moed en trouw is prachtig en prikkelt, zet aan het denken. Dus ik zou zeggen, mochten er nog meer mensen bestaan die nog nooit een Harry Potter boek hebben gelezen - eentje proberen kan altijd. Maar wees gewaarschuwd, voordat je het weet ben je aan de zevende bezig...

p.s. op Jaartjebloggen houd ik in het kader van de Reading Challenge een jaar bij wat ik lees - meer hierover lees je in Boekenlijst en Reading Challenge (voordat ik begon)