donderdag 22 mei 2014

Nou en of!


Met een (waarschijnlijk tijdelijk) Bob de Bouwer-geobsedeerde peuter in huis, ontkom ik er niet dat ik regelmatig aan Bob de Bouwer denk, naar hem kijk en om hem (of eigenlijk nog meer om de peuter die naar hem zit te kijken) moet lachen.

De tv was eerder alleen interessant als er toevallig een broer en/of zus naar aan het kijken was. En dan nog het meest om de knopjes die er op zitten en die je kan proberen in te drukken (het liefst eerst op het nogal kleine en wiebelige tv-kastje klimmen, erop staan en dan op de knopjes drukken).

Maar nu, nu hij bijna twee is, heeft hij ontdekt dat als de tv uit is en er niks te zien is, er toch Bob de Bouwer op zou kunnen komen. Hoewel zijn woordenschat nog niet al te groot is, kan hij wel 'Bo Bou' zeggen, wat best een lang woord is voor iemand die nog niet eens 'mama' zegt.

Met een beetje geluk probeert hij het elk half uur, met een beetje pech elke vijf minuten. Naar de tv wijzen en 'Bo Bou' zeggen. Nog een keer, maar dan iets dwingender. Over de bank heen naar de tv klimmen, daar een Bob-dvd pakken en die aan mij komen geven. Als ik iets zeg in de trant van 'nee, nu geen Bob de Bouwer' een pruillip trekken en heel zielig 'Bo Bou' zeggen.

Hij deed dit vanmiddag ook, terwijl zijn broer en zus Cars keken. Leuk, zou je denken, Cars, maar dat is dus geen Bob de Bouwer. Het is nog best een uitdaging om het dan een beetje gezellig te houden in huis. En laatst had ik een keer een Nijntje dvd aangezet, waarop hij begon te huilen, wat meteen gevolgd werd door een dankbare glimlach toen ik Nijntje toch maar voor Bob verwisselde.

Bob de Bouwer. Het muziekje, de verhaaltjes, de personages (waaronder een reuze enthousiaste maar soms wel wat knullige Bob, een altijd geduldige en stiekum net wat slimmere Wendy en een stelletje machines met de nodige persoonlijke uitdagingen, om maar wat te noemen, een hijskraan met hoogtevrees). Ze roepen bij mij een groepje herinneringen op van een jaar of zeven geleden. Grote broer van nu negen was toen bijna twee. We hadden net onze eerste tv en maar liefst 1 dvd, namelijk Bob's trompet. Eindeloos hebben we dat eerste verhaaltje gekeken, over Bob en zijn trompet, want de andere verhaaltjes wilde hij niet kijken. Gevleugelde uitspraken hebben we er aan over gehouden, waaronder 'maakt niet uit' (op momenten dat er iets gebeurt wat juist wel heel erg uitmaakt) en 'ik kreeg toch al pijn in m'n wangen van al dat geblaas'.

Van een paar jaar later, toen onze dochter peuter was, kan ik me niet herinneren dat zij erg onder de indruk was van Bob de Bouwer. Haar broertje daarentegen nu dus wel. Ik noemde het 'Bob de Bouwer-geobsedeerd' - om een beetje te relativeren dat het niet altijd makkelijk is om het leuk te houden en er tegelijk voor te zorgen dat je peuter niet de ganse dag voor de tv zit. Maar afgezien daarvan vind ik het mooi om te zien. Dat proces van bewustwording, van ontwikkelen van een eigen smaak, voorkeur, uit jezelf bedenken dat iets mogelijk is, duidelijk kunnen maken wat je bedoelt.

Ik zeg maar zo:
Kunnen wij het maken?
Nou en of!

dinsdag 6 mei 2014

Over denken

Ik zou wel wat vaker een blogje willen schrijven.
Ik zou vandaag wel weer eens een blogje willen schrijven.
Ik 
Vandaag zou ik wel weer eens een blogje willen schrijven. 
Maar waarover?
Het boek dat ik las moet wachten tot een volgende keer. En ik kan ook niets grappigs, ontroerends of moois bedenken.

Soms helpt schrijven om m'n gedachten op een rijtje te krijgen.
Maar vandaag wil het niet zo lukken.
Ik wil wel iets schrijven, maar ik kan niet bedenken wat.
Maar ik moet toch ook niks schrijven? Als ik perse iets wil schrijven, zegt dat nog niet dat het de moeite waard is. Ben ik eigenlijk zo belangrijk dat ik denk dat ik daar een heel weblog voor nodig heb?
Mijn gedachten gaan in rondjes en ik krijg ze niet in een rijtje.
Trouwens, niemand gaat het merken als ik vandaag een blog begon die ik nooit afschrijf, en de was moet ook nog gedaan worden. 
Gedachten zijn rare dingen. Je zou ze soms wel even stop willen zetten. Een gedachteloos moment hebben. Alleen lijken die momenten onvoorspelbaar en zeldzaam te zijn.
Ik denk, dus ik benzei Descartes. Nu ik er over nadenk, je denkt de hele dag door, bewust of onbewust, net zoiets als ademhalen.

Ik vraag me wel eens af hoe het zou zijn om een dagje in het hoofd van iemand anders te denken. Dat denkt vast heel anders. Wie ben ik eigenlijk, en hoe komt dat?
Hoe zou mijn leven eruit zien als mijn hoofd andere gedachten zou denken?
Ik zou er nog uren over na kunnen denken. Maar de was. die ligt er dus ook nog om opgevouwen te worden. En zometeen moeten er weer kinderen uit bed en van school gehaald worden. Ik kom nergens aan toe zo, het kost best veel tijd al dat nadenken.

Dat ik hier een blogje over zou kunnen schrijven lijkt me wel een goed idee. Alles bij elkaar zijn het zo van die gedachten die zomaar de moeite waard zouden kunnen zijn.
Maar het moet natuurlijk wel een beetje leuk zijn om te lezen hรจ?
Weet je wat, ik streep gewoon het meeste weg. Dan blijven de leuke dingen vanzelf over. Denk ik.

zondag 4 mei 2014

Vrede





misschien wel het mooiste woord
de mooiste herinnering
de mooiste toekomst

in je land
in je huis
in je hart

vrede