Met een (waarschijnlijk tijdelijk) Bob de Bouwer-geobsedeerde peuter in huis, ontkom ik er niet dat ik regelmatig aan Bob de Bouwer denk, naar hem kijk en om hem (of eigenlijk nog meer om de peuter die naar hem zit te kijken) moet lachen.
De tv was eerder alleen interessant als er toevallig een broer en/of zus naar aan het kijken was. En dan nog het meest om de knopjes die er op zitten en die je kan proberen in te drukken (het liefst eerst op het nogal kleine en wiebelige tv-kastje klimmen, erop staan en dan op de knopjes drukken).
Maar nu, nu hij bijna twee is, heeft hij ontdekt dat als de tv uit is en er niks te zien is, er toch Bob de Bouwer op zou kunnen komen. Hoewel zijn woordenschat nog niet al te groot is, kan hij wel 'Bo Bou' zeggen, wat best een lang woord is voor iemand die nog niet eens 'mama' zegt.
Met een beetje geluk probeert hij het elk half uur, met een beetje pech elke vijf minuten. Naar de tv wijzen en 'Bo Bou' zeggen. Nog een keer, maar dan iets dwingender. Over de bank heen naar de tv klimmen, daar een Bob-dvd pakken en die aan mij komen geven. Als ik iets zeg in de trant van 'nee, nu geen Bob de Bouwer' een pruillip trekken en heel zielig 'Bo Bou' zeggen.
Hij deed dit vanmiddag ook, terwijl zijn broer en zus Cars keken. Leuk, zou je denken, Cars, maar dat is dus geen Bob de Bouwer. Het is nog best een uitdaging om het dan een beetje gezellig te houden in huis. En laatst had ik een keer een Nijntje dvd aangezet, waarop hij begon te huilen, wat meteen gevolgd werd door een dankbare glimlach toen ik Nijntje toch maar voor Bob verwisselde.
Bob de Bouwer. Het muziekje, de verhaaltjes, de personages (waaronder een reuze enthousiaste maar soms wel wat knullige Bob, een altijd geduldige en stiekum net wat slimmere Wendy en een stelletje machines met de nodige persoonlijke uitdagingen, om maar wat te noemen, een hijskraan met hoogtevrees). Ze roepen bij mij een groepje herinneringen op van een jaar of zeven geleden. Grote broer van nu negen was toen bijna twee. We hadden net onze eerste tv en maar liefst 1 dvd, namelijk Bob's trompet. Eindeloos hebben we dat eerste verhaaltje gekeken, over Bob en zijn trompet, want de andere verhaaltjes wilde hij niet kijken. Gevleugelde uitspraken hebben we er aan over gehouden, waaronder 'maakt niet uit' (op momenten dat er iets gebeurt wat juist wel heel erg uitmaakt) en 'ik kreeg toch al pijn in m'n wangen van al dat geblaas'.
Van een paar jaar later, toen onze dochter peuter was, kan ik me niet herinneren dat zij erg onder de indruk was van Bob de Bouwer. Haar broertje daarentegen nu dus wel. Ik noemde het 'Bob de Bouwer-geobsedeerd' - om een beetje te relativeren dat het niet altijd makkelijk is om het leuk te houden en er tegelijk voor te zorgen dat je peuter niet de ganse dag voor de tv zit. Maar afgezien daarvan vind ik het mooi om te zien. Dat proces van bewustwording, van ontwikkelen van een eigen smaak, voorkeur, uit jezelf bedenken dat iets mogelijk is, duidelijk kunnen maken wat je bedoelt.
Ik zeg maar zo:
Kunnen wij het maken?
Nou en of!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten