Kapper

Mijn vijfjarige dochter wilde graag naar de kapper. Daar was ze dan ook best lang niet geweest. En hoe langer je niet naar de kapper gaat, hoe langer je haren worden. Prachtig, vind ik, maar niet altijd even praktisch. Het kammen was ook niet altijd even gezellig ('au mama, je moet het veel langzamer doen'). Maar op de een of andere manier kwam het er toch steeds niet van om naar de kapper te gaan.

Nou moet ik eerlijk bekennen dat ik zelf het liefst zo min mogelijk naar de kapper ga. Dat is een stuk goedkoper en bespaart me een hoop gepruts aan mijn hoofd, en vooral hoef ik dan niet allemaal van die vragen te beantwoorden of ik nog verzorging in mijn haar wil, wat ik er zelf in smeer, of ik nog gel wil en föhnen, want nee, dat wil ik dus allemaal niet (nee echt niet, ik wil echt alleen maar knippen), want nog meer gepruts en dan vind ik de hele dag mijn haar raar ruiken, kortom, ik voel me er gewoon niet zo gemakkelijk onder.

Mijn dochter daarentegen wordt heel blij van naar de kapper gaan. Vanmiddag liepen we er samen langs, was het niet druk maar nog wel voor sluitingstijd, konden de boodschappen die we eigenlijk gingen doen wel wachten en ging het er dus echt van komen. Van haar mocht er wel heel veel van af (ze wees ongeveer tot haar oren). Tot op haar schouders leek mij wel veel genoeg. De kapster keek eens en zei dat het misschien wel lang genoeg was om te doneren. Als je dan een vlecht heb die lang genoeg is, knippen ze die af voor het goede doel. Dochter wist dat al zei ze, 'dan sturen ze het op naar een mevrouw die er pruiken van maakt voor kinderen die geen haar meer hebben omdat ze heel ziek zijn', dat had de juf een keer verteld.

Haar haren werden gevlochten en opgemeten. Lang genoeg voor het goede doel. Zeker weten? Tot op de schouders werd dan tot boven de schouders, maar ze knikte ja, dus zei ik ook ja. Glunderend keek ze in de spiegel hoe haar vlecht werd afgeknipt. Ze hield haar hoofd netjes stil, kletste met de lieve kapster en genoot van de aandacht. Ik dacht aan de bos met haren die ze had toen ze geboren werd. Ik dacht aan zieke kinderen met haren die uitvallen door de chemokuren. Ik zag mijn blije meisje, haar prachtige koppie met haren die wel wat korter waren geworden dan ik verwacht had, en was onverwachts blij om bij de kapper te zijn.