Ondertussen vroeg ik me af waar het was misgegaan. Dat zal wel zijn geweest toen onze jongste zich ging voortbewegen en niets zoveel aantrekkingskracht op hem had als puzzelstukjes, memorykaartjes, alles wat klein is en veel onderdelen heeft en je door de hele kamer kan verspreiden of lekker op kan kauwen. We veranderden ons beleid al snel van 'nee, je mag niet in dat kastje en nee, je mag die doos niet openmaken' naar 'we zetten alle spelletjes en puzzels buiten zijn bereik'. Dat was gezelliger voor iedereen en bovendien een stuk beter voor de puzzels.
Puzzels en spelletjes die niet compleet zijn, daar kan je natuurlijk niet zoveel mee. Maar ik vind het zo zonde om het weg te doen als ik niet zeker weet dat die stukjes echt niet meer ergens op zolder in een hoekje liggen. Dus ik bewaar alles totdat het weer compleet is, of totdat ik zeker weet dat dat niet meer gaat gebeuren en het weg kan. Dat is niet de meest snelle methode, maar wat mij betreft wel de moeite waard. Ik stopte alles weer in de goede doos. Er bleef nog een laatje over met overgebleven puzzelstukjes en kaartjes. Ik kom vast nog wel meer stukjes tegen en die kunnen daar dan bij.
Er sneuvelt ook wel eens wat. Soms is er zo veel mee gepuzzeld dat het gewoon versleten is. En af en toe stopt onze peuter nog steeds een puzzelstukje in zijn mond. Het ontgaat mij een beetje wat er zo lekker is aan puzzelstukjes, maar deze puzzel ging toch echt de prullenbak in.
Gelukkig blijkt uiteindelijk het meeste compleet te zijn. En vindt diezelfde peuter puzzelen heel leuk. Puzzels genoeg namelijk...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten