Een plan lijkt me ergens wel een handig idee, zoals wat je welke week opruimt, en hoeveel tijd je er mee bezig gaat. Ik vrees alleen dat ik me daar dan niet langer dan een week aan ga houden. Me daar vervolgens schuldig over ga voelen en het hele plan maar weer opgeef.
Tot nu werkt het planloze opruimen best goed. Als het uitkomt ben ik een uurtje of een avond bezig met een plank, een doos of kastje op te ruimen. Langzaamaan meer plekjes netjes zien worden, werkt motiverend voor de rest van het huis. En als we druk zijn met andere dingen, zoals ziek zijn of buiten van de zon genieten, hoef ik even niks op te ruimen. Geen idee of en wanneer er een punt gaat komen waarop ik denk 'ik ben klaar'. Maar na ruim twee maanden zie ik het hoopvol in, en dat vind ik al heel wat.
Een paar weken geleden haalde ik tijdens een avondje voor de tv alle kranten en en andere papieren achter de bank vandaan. De houten tijdschriftcassette die daar stond voor de tijdschriften besloot ik weg te halen. Ik vond hem er zo leuk uit zien en het leek me zo handig, maar in de praktijk wordt het erg stoffig. Ik stofte alles af en sorteerde de spullen. De tijdschriften deed ik in het kastje dat ik al eerder had opgeruimd. De tijdschriftcassette staat nog te wachten op een nieuwe bestemming.
Met dank aan mijn leuke man hangt er een nieuwe kapstok voor de schooltassen. Dit keer een met fatsoenlijke haken, waardoor alle tassen er op blijven hangen.
Jongste zoon houdt er zo zijn eigen opruimmethodes op na. Als je goed je best doet past er bijvoorbeeld heel veel duplo in een vakje van de cd-kast...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten