Teksten op de achterflap van boeken, ik heb het er niet zo op. Ik lees ze liever helemaal niet, en als ik ze al lees, dan met bijna dichtgeknepen ogen, zodat ik tussen de spleetjes door net een beetje kan lezen waar het over gaat, maar de rest niet per ongeluk ook lees, zodat ik al weet waar het boek over gaat.
Wie verzint die teksten eigenlijk? Mag ik even kwijt dat ik vind dat er op de gemiddelde achterflap al veel te veel over het verhaal verteld wordt? Een beetje in de trant van:
"Q. komt in een langdurige tweestrijd terecht als ze moet kiezen tussen X. of Z. Wat zal ze kiezen, wie komt ze op haar weg nog meer tegen en zal het langverwachte geluk haar uiteindelijk toelachen of niet? Een roman over volwassen worden, keuzes maken en moed."
Ik weet nu dus al dat:
a) het boek over Q., X. en Z. en nog meer andere mensen gaat
b) dat het boek een langdurige tweestrijd gaat beschrijven
c) dat op het einde Q. moedig gaat zijn, een keuze gaat maken, volwassen is geworden en bovendien gelukkig
Maar dit alles wilde ik nog niet weten, want ik ging het boek lezen om het te weten te komen. Ik wil een boek liever zalig onwetend lezen, dus vermijd ik achterflap-informatie zoveel mogelijk. Om dezelfde reden vind ik trailers van films trouwens ook een erg hoog spoiler-gehalte hebben. In een minuut tijd komen fragmenten van scenes uit de hele film voorbij, zelfs van bijna op het eind.
Twee nadelen heeft wel. Dat achterflapmijdende gedrag.
1) Het is moeilijker om vantevoren in te schatten of je het boek leuk gaat vinden of niet
2) Als je blogjes wilt schrijven over de boeken die je zelf gelezen hebt, voelt het alsof je zelf een soort achterflappen aan het schrijven bent. Tenzij je helemaal niks over het verhaal vertelt, maar ja, dan heb je ook zo weinig te zeggen.
Eén van de boeken die ik helemaal blanco begon te lezen, is 'Luchtvissers' van Gerwin van der Werf. Puur op het gegeven dat ik zijn columns in Trouw over zijn werk als docent op een middelbare school graag lees, leende ik dit boek. Ik moet zeggen dat het nogal anders was dan ik verwacht had op basis van zijn columns die grappig zijn en scherp en goed geschreven en gaan over het dagelijkse leven van lessen, pubers, schoolreisjes en toetsen. Dat krijg je er dus van, als je aan een boek begint zonder de achterkant gelezen te hebben.
Het boek begint met een citaat uit 'Nooit meer slapen' van W.F. Hermans. Toen had ik eigenlijk al kunnen weten dat dit niet echt een vrolijk boek zou worden. Maar na de eerste bladzijde wilde ik verder lezen, en nog verder, en het uitlezen, en na het einde het liefst ook nog weten hoe het verhaal daarna verder zou gaan.
Wanhoop, geheimen, schuld, (on)geloof, eenzaamheid... en dat alles op een eiland dat is afgesloten van de buitenwereld. Hopeloosheid afgewisseld door sprankjes hoop. Zoveel ellende als erin voorkomt, zo boeiend, mooi en spannend is het geschreven. Een verhaal dat je grijpt en 's avonds laat nog wakker doet liggen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten