donderdag 19 juni 2014

Bijna zomer

Vandaag precies twee jaar geleden dronken we tonic in de tuin.


Het was een mooie avond om buiten te zitten. Hoewel de lente officieel nog niet was afgelopen, was het al uitbundig zomers weer geweest. Het was bijna de langste dag van het jaar. Zevenjarige zoon en driejarige dochter lagen te slapen.

Het was twee dagen na de uitgerekende datum. Ik was in het soort tijdsvacu
ΓΌm beland dat me bekend voorkwam van de vorige twee keer dat ik overtijd was. Elke dag zou het kunnen gaan beginnen, maar het kon ook nog een week of twee duren. Er leek geen einde te komen aan een dag, omdat gewone dingen als iets van de grond oprapen, een stukje lopen en me omdraaien in bed moeizame handelingen waren geworden. En dan al die mensen die (heel liefbedoeld) vragen 'o, is er nog steeds niks?' - eh, nee dus.


Ik kan me niet herinneren ooit eerder tonic te hebben gedronken, maar dat we het deze avond in huis hadden gehaald had iets te maken met de mogelijk bevallingsbevorderende werking, en dat het een gezellig idee leek om samen iets te drinken.

We praatten over onze nieuwsgierigheid, zorgen, hoe we dachten dat het zou zijn. We zeiden tegen elkaar dat we hoopten dat het niet lang meer zou duren, dat het goed zou gaan, dat we benieuwd waren of het een jongetje of meisje was en hoe de kinderen het zouden vinden. We haalden herinneringen op aan drie en zeven jaar geleden.

We wisten toen nog niet dat een halve dag later onze kleine jochie geboren zou zijn. Dat de bevalling best snel zou gaan maar ook niet echt vanzelf. Dat er een ambulance aan te pas moest komen, een infuus, maar dat hij uiteindelijk toch gewoon zonder verdere toestanden geboren werd. Zo klein, zo lief.



Morgen vieren we feest, met een taart met twee kaarsjes.
Maar vanavond drinken we tonic. Op de verwachting, op het geluk, op het leven.




1 opmerking:

  1. Wat een leuk ritueel, die moet je erin houden. Mooi moment om even saampjes stil te staan...

    BeantwoordenVerwijderen