Een Gazelle, zwarte omafiets. Zonder versnellingen en handremmen, ondertussen niet al te nieuw meer.
Vanavond op deze fiets van de sportschool naar huis begon ik na te denken over mijn fiets. Ik heb dat wel vaker, vooral in het donker. Er zit namelijk nog een ouderwetse zoemende dynamo op. Zodra ik dat geluid hoor, voel ik me weer net zoals vroeger als ik 's avonds in het donker fietste. Leuk (want gebeurde niet zo vaak) en een beetje spannend (want laat en donker).
Maar goed, ik kreeg deze fiets toen ik een jaar of 16 was. En ik bedacht me net onderweg dat aangezien ik nu richting de 32 ga, deze fiets dus al mijn halve leven meegaat. Inmiddels in gezelschap van een stevige moederfiets, meer berekend op het vervoeren van kinderen plus eventueel boodschappen, fietskar etcetera. Maar als ik alleen mezelf hoef te vervoeren, pak ik nog altijd het liefst mijn oude vertrouwde fiets. Tijd voor een ode.
mijn halve leven met mijn fiets
blij gefietst naar leuke plekken
zenuwachtig ergens naartoe gefietst en opgelucht weer terug
lekker buiten genietend van de zon gefietst
gevallen en weer overeind gekomen
geglibberd door de sneeuw
te laat vertrokken, heel hard gefietst
boosheid eruit gefietst
doorweekt door hoosbuien gefietst
gezellig samen gefietst
kilometers en kilometers gefietst
ondertussen langzaamaan volwassen geworden,
verhuisd, gezelschap gekregen van een heel gezin
misschien raar om van een fiets te houden
maar ik
- stiekum -
van mijn fiets
wel een beetje
Geen opmerkingen:
Een reactie posten