Trakteren

Toen oudste zoon drie werd begon het. Hij zat op de peuterspeelzaal en mocht trakteren. Inmiddels heb ik alles bij elkaar opgeteld elf keer een jarig kind naar school gebracht met versierd mandje. Daarbij mocht oudste zoon trakteren toen zijn zusje geboren was en trakteerden zoon en datzelfde zusje drie jaar later toen hun broertje geboren was.

Waar ik in het dagelijks leven zelden knutsel, word ik een paar keer per jaar erg vrolijk van het in elkaar zetten van een stuk of 25 autootjes/ treintjes /vlinders/ wat we verder bedenken. Het moet niet. Maar waar 1 zo'n geknutseld dingetje niet heel bijzonder is, wordt het geheel van een stuk of 25 autootjes/ treintjes/ vlinders/ wat we verder bedenken gewoon... heel leuk.

Zo werden het een keer Kameleon-bootjes, en gitaartjes van glimkarton met priegelige snaren erop geplakt, en wiegjes voor als de baby geboren zou zijn. Deze maand werd onze dochter zes jaar. Met haar nieuwe oorbellen in pasgeschoten gaatjes mocht ze trakteren. Ik knoopte daar armbandjes voor (een stuk of 25), begon daar afgelopen zomer al mee, en ja, daar werd ik ook heel blij van...

Op een gegeven moment bereiken ze vanzelf een leeftijd waarop zelf in elkaar geknutselde traktaties niet meer zo nodig hoeven. Gelukkig is jongste zoon pas twee en gaat hij komende lente nog maar voor het allereerst trakteren.

 

 

Bessenstruiken

Vier jaar geleden gingen we verhuizen. Van onze flat met balkon naar een huis met een tuin. De tuin zag ik al al helemaal voor me. Bessenstruiken, een appelboom en gras om met je bloten voeten op te lopen.

Toen we voor het eerst even met z'n allen gingen kijken bij het huis waar we zouden gaan wonen was het commentaar van onze zoon van toen vijf: 'waar is het gras - want ik mocht toch grasmaaien?'.

Geen gras dus. Ook geen bessenstruiken of appelboom. Wel heel veel tegels trouwens. Ook best handig.

Inmiddels hebben we nog steeds geen gras. En ook geen appelboom. Maar wel bessenstruiken. En wat word ik daar blij van!


Zo plantte ik dit voorjaar een braamstruik. Wat een mooie roze bloemetjes kwamen er aan, de braam in wording kan je er al in zien zitten. Veel bramen hebben we er niet van gegeten, maar het was dan ook nog maar een heel klein struikje.

 

Rode bessen hebben we ook. De blijdschap van de ontdekking van het eerste rood geworden besje maakte ruimschoots goed dat we er uiteindelijk maar een te verwaarlozen aantal bessen van hebben gegeten.

En dan de frambozen. Tegelijk met de braamstruik geplant, een struikje van een centimeter of dertig hoog met een paar blaadjes eraan. Hij groeide en groeide. We plukten er wat frambozen van. Er kwamen nog meer bloemetjes aan, en nog meer. In september waren er elke dag wel een paar rijp. Vandaag plukte ik onderstaande handvol, bijna de allerlaatste van de struik.

Goed. Het is geen manden vol, potten jam en nog over om uit te delen hoeveelheid. Maar ik word er dus echt heel erg blij van...

Viooltje

een viooltje bloeide in de tuin
zo mooi en ook nog onverwachts

niet gezaaid en niet geplant
zomaar aan komen waaien

ik maakte er een foto van
zoomde in en vroeg mij af

wie mengde deze kleuren
het diepe paars en felle geel

wie tekende met een fijn penseeltje
de zonnestralen na

wie schilderde de golven
het witte schuim erbovenop

de zon op de zee

en ik dichtte
want ik dacht

dit kleine bloemetje
staat prachtig mooi versierd te zijn